Zobacz galerię (7 zdjęć) W najbliższy weekend, w niedzielę 8 października 2023, czekają nas kosmiczne atrakcje. Nadlatują Drakonidy! To będzie pierwsza, ale nie ostatnia, październikowa noc spadających gwiazd. Co więcej, w tym miesiącu czekają nas jeszcze dwa niezwykłe zjawiska astronomiczne: Krwawy Księżyc i przelot Orionidów. Na czym polega makrofotografia Zdjęcia makro w potocznym rozumieniu to fotografie małych obiektów wykonane z bliska.Dzięki temu na ogół wypełniają większość kadru. Jeśli potem Wybór akcesoriów z motywem księżyca jest ogromny i z łatwością dobierzecie takie dodatki do swojej sukni ślubnej. Możecie wybrać zarówno wersję minimalistyczną, jak i bardzo bogatą. Księżycowe akcesoria do włosów. Księżyc będzie z całą pewnością świetnie wyglądał jako dodatek do fryzury. których Księżyc okrąża Ziemię wykonując pełny obieg orbity, a Ziemia przesuwa się na swojej orbicie o około 1/12 swojej orbity (dochodzi do położenia II). Księżyc z powrotem znajduje się w położeniu A na swojej orbicie, jednak nie jest to linia prosta pomiędzy Ziemią, Księżycem i Słońcem. Księżyc potrzebuje dodatkowych Inazuma Eleven 3 – będzie strzał rekina! Inazuma Eleven – połączenie symulatora piłki nożnej oraz RPG to niewątpliwy hit w Japonii, ale jest to gra potencjalnie bardzo bliska i nam. A Gwiazdy, planety (także Słońce, ale gwiazdy obserwujemy nocą) i oczywiście nasz Księżyc pozornie poruszają się w przeciwną stronę, czyli ze wschodu na zachód. Jeżeli Księżyc znajdzie się blisko jakiejś jasnej gwiazdy lub planety, to bez trudu można zauważyć, że w stosunku do tej gwiazdy przesuwa się on z zachodu na wschód. . Fotografie zostały wykonane przy pomocy szerokokątnej kamery JunoCam. To jeden z instrumentów naukowych sondy Juno, która aktualnie krąży wokół Jowisza. Na początku roku amerykańska agencja NASA podjęła decyzję o przedłużeniu misji Juno, czyli bezzałogowej sondy, której głównym zadaniem jest zbadanie pochodzenia oraz ewolucji Jowisza. Podczas ekspedycji udało się już zebrać pierwsze wnioski dotyczące składu i struktury atmosfery planety, a także specyfiki jej pola magnetycznego i grawitacyjnego. Teraz statek kosmiczny obrał za swój cel trzy księżyce jednego z największych obiektów ciał niebieskich w Układzie Słonecznym: Europę, Io oraz Ganimedesa. Precyzyjne, wykonane w wysokiej rozdzielczości zdjęcia ostatniego z nich trafiły właśnie do sieci. Juno zbliżyło się do naturalnego satelity na odległość 1038 kilometrów. Ze względu na jej dużą prędkość JunoCam, szerokokątna kamera wyposażona w cztery barwne filtry, zdążyła wykonać jedynie pięć ujęć. Oprócz niej nawigacyjna aparatura Stellar Reference Unit Juno udokumentowała także zaciemnioną stronę Ganimedesa. Poniżej można zapoznać się z dwiema gotowymi fotografiami, jednak NASA zaznacza, że w następnych dniach udostępni znacznie więcej materiałów. Scott Bolton, pracownik Southwest Research Institute w San Antonio, który nadzoruje misję Juno, nie kryje zadowolenia z jakości pierwszych migawek księżyca mającego większą średnicę od Merkurego. – Jest to największe zbliżenie jakiegokolwiek statku kosmicznego do ogromnego satelity od wielu lat. Nie spieszymy się na razie z wyciąganiem jakichkolwiek naukowych wniosków. Po prostu obserwujmy ten niebiański cud – mówi. Sonda w najbliższym czasie dostarczy informacje o tym, z czego składa się Ganimedes, jakie warunki radiacyjne na nim panują i jak gruba jest jego pokrywa lodowa. Porównają je z danymi dostarczonymi przez Galileo, które zebrało je na przełomie tysiącleci. Juno zgodnie z planem ma powrócić na Ziemię we wrześniu 2025 roku. TECHNIKI DOTYCZĄCE FOTOGRAFII NOCNEJ Jak fotografować Superksiężyc: 8 wskazówek dotyczących fotografowania niesamowitego Księżyca Skorzystaj z tych zaawansowanych technik fotografowania Księżyca i odkryj, jak robić zdjęcia jednego z najpiękniejszych widoków na nocnym niebie. Księżyc nadal przyciąga uwagę fotografów na całym świecie, zwłaszcza w tych rzadkich przypadkach, gdy pojawia się jako Superksiężyc, a nawet Krwawy Księżyc. Jednak rzeczywiste odwzorowanie może być trudne. Wyzwaniem może być fotografowanie jasnego obiektu, który znajduje się bardzo daleko w słabym świetle, a także kadrowanie i ustawianie ostrości przy dużych ogniskowych. Jednak odpowiedni zestaw fotograficzny i ustawienia ekspozycji umożliwiają wykonywanie niezwykle szczegółowych zdjęć i nastrojowych pejzaży Księżyca. Tu pokazujemy, jak to zrobić. 1. Wskazówki dotyczące fotografowania Księżyca – obserwuj kalendarz Ruchy Księżyca mogą być dokładne jak w zegarku, ale pogoda jest nieprzewidywalna. Bezchmurna noc stwarza najlepsze warunki do fotografowania Księżyca, więc przed rozpoczęciem sprawdź prognozę pogody. Wykonane aparatem Canon EOS RP z obiektywem Canon RF 100-500mm L IS USM, 400mm, 30 s, f/11 i ISO 100. W latach 2021–2025 Superksiężyc wystąpi cztery razy rocznie, więc będzie wiele okazji, aby uwiecznić to niesamowite zjawisko. Krwawy Księżyc wystąpi w maju 2021 i 2022 r., listopadzie 2022 r., marcu i wrześniu 2026 r. oraz marcu 2026 r. W niektórych przypadkach trzeba będzie odbyć podróż, aby go zobaczyć. Wykonane aparatem Canon EOS RP z obiektywem Canon RF 100-500mm L IS USM i konwerterem Extender RF 700 mm, 2 s, f/10 i ISO 1000. W pewnych momentach 27,322-dniowej orbity Księżyca znajduje się on bliżej Ziemi. Kiedy moment ten zbiega się z pełnią Księżyca – czasem miesiąca, w którym Słońce, Księżyc i Ziemia znajdują się w jednej linii – na niebie widać powiększony Księżyc lub Superksiężyc. Krwawy Księżyc występuje jeszcze rzadziej. Jest to sytuacja, w której zwykły Superksiężyc zbiega się z całkowitym zaćmieniem Księżyca. Oznacza to, że Ziemia całkowicie blokuje bezpośrednie światło słoneczne przed dotarciem do Księżyca, a pozostaje jedynie załamane światło z atmosfery ziemskiej, które powoduje, że Księżyc przybiera barwę bladoczerwoną. 2. Planowanie Niezależnie od tego, czy chcesz zrobić zdjęcie jasnego Księżyca w pełni wysoko na niebie czy może półksiężyca, możesz zaplanować daty zgodnie z cyklem księżycowym, aby dokładnie znaleźć to, czego szukasz. Planowanie z wyprzedzeniem oznacza także, że możesz wcześniej określić kompozycję, niezależnie od tego, czy chcesz, aby Księżyc górował nad miejscowym zamkiem, czy też znalazł odbicie w jeziorze. Wykonane aparatem Canon EOS RP z obiektywem Canon RF 100-500mm L IS USM, 300 mm, 1/40 s, f/6,3 i ISO 500. Fotografowanie Księżyca to nie tylko ciekawy test umiejętności obsługi aparatu, ale także fascynujący sposób poznania ruchów Ziemi i jej satelity. Możemy dokładnie określić, gdzie Księżyc wzejdzie, po jakim łuku będzie się poruszał na niebie i gdzie zajdzie — każdej nocy przez kolejne lata. Dostępnych jest kilka przydatnych aplikacji telefonicznych, które mogą pomóc w precyzyjnym planowaniu kątów, a także śledzić fazy Księżyca w Internecie. W dużym przybliżeniu, Księżyc w pełni pojawi się dokładnie naprzeciw zachodzącego słońca. 3. Ustawienia do fotografowania Księżyca Fotografowanie tak jasnego obiektu otoczonego ciemnością może powodować problemy z ekspozycją, dlatego spróbuj ustawić ekspozycję ręcznie. Jeśli masz trudności z zablokowaniem ostrości na Księżycu, spróbuj ręcznie ustawić ostrość. Użyj podglądu Live View i włącz funkcję wzmacniania krawędzi, aby mieć pewność, że szczegóły są ostre. Automatyczne tryby ekspozycji mogą nie działać w sposób spójny podczas fotografowania Księżyca, dlatego najlepiej jest korzystać z ręcznej regulacji ekspozycji. Intensywność światła słonecznego padającego na Księżyc pozostaje zasadniczo taka sama, więc istnieje prosta zasada ekspozycji, której możemy użyć jako wskazówki – zasada „looney 11”. Ustaw przysłonę na f/11 i dopasuj czas naświetlania do odwrotności czułości ISO, więc przy ISO 100 użyjemy 1/100 s, przy ISO 200 będzie to 1/200 s itd. Nie jest to jednak zasada żelazna — czas naświetlania i przysłonę można zmieniać wokół tych wartości, aż obraz będzie wyglądał prawidłowo. 4. Jaki obiektyw wybrać do fotografii Księżyca? Obiektyw zmiennoogniskowy, taki jak Canon RF 100–500 mm L IS USM, oferuje wiele opcji umożliwiających uzyskanie szerszego krajobrazu księżycowego oraz szczegółowych zbliżeń. Elementy pierwszego planu mogą także służyć do uchwycenia innego źródła światła, jak to zdjęcie ze śladami ruchu ulicznego spowodowanymi długim czasem ekspozycji, co stanowi doskonały sposób na zwiększenie kontrastu zdjęć. Wykonane aparatem Canon EOS RP z obiektywem Canon RF 100-500mm L IS USM, 100 mm, 8 s, f/10 i ISO 250. Długi obiektyw jest niezbędny do wykonywania zdjęć Księżyca z bliska, ale szybki, drogi obiektyw nie jest niezbędny, ponieważ Księżyc jest tak jasny, że nie trzeba korzystać z największych otworów przysłony dostępnych w najwyższej klasie obiektywów supertele. Nawet standardowy zoom, taki jak w obiektywie Canon RF 24-105mm IS STM, może się sprawdzić – być może nie pozwoli wypełnić całego kadru, ale zawsze można przyciąć obszar obrazu nieco później. To w takich sytuacjach aparaty o wysokiej rozdzielczości, jak 26,2-megapikselowy Canon EOS RP, pokazują swoją wartość. 5. Większy zasięg 6. Właściwy czas Jeśli chcesz kadrować obiekty na tle Księżyca za pomocą długiego obiektywu, musisz znajdować się od nich w odległości co najmniej pół kilometra, aby dopasować proporcje. Wykonane aparatem Canon EOS RP z obiektywem Canon RF 100-500mm L IS USM, 500 mm, 0,5 s, f/8 i ISO 100. Precyzyjne określenie czasu pozwala wykonać efektowne ujęcia, takie jak ten samolot lecący na tle Księżyca. Wykonane aparatem Canon EOS R5 z obiektywem Canon RF 800mm F11 IS STM, 1/1000 s, f/11 i ISO 1600. © Tibor Szövetes Superksiężyc jest prawdopodobnie najbardziej imponujący, gdy pojawia się po raz pierwszy na horyzoncie. Światło musi przemieszczać się poprzecznie przez ziemską atmosferę, więc księżyc nabiera ciepłej, czerwonawej barwy. Jest to również moment, w którym Księżyc wydaje się być największy, choć jest to iluzja – rozmiar pozostaje taki sam przez całą noc, ale krzywizna atmosfery działa jak szkło powiększające. 7. Fotografia Księżyca na pierwszym planie Włączenie szczegółów pierwszego planu do fotografii Księżyca może pomóc w jego wykadrowaniu, co pozwala uzyskać bardziej interesujący obraz. Używając statywu i wydłużając czas naświetlania do co najmniej sekundy, można fotografować księżycowe pejzaże i eteryczne krajobrazy, które wyglądają niemal tak, jakby były zrobione przy świetle dziennym. Wykonane aparatem Canon EOS RP z obiektywem Canon RF 24-105mm IS STM, 46 mm, 2,5 s, f/5,6 i ISO 800. Dzięki efektownym detalom na horyzoncie możemy tworzyć kreatywne kompozycje Księżyca. Trzeba jednak zająć dobrą pozycję i działać szybko — w ciągu kilku minut Księżyc zniknie z horyzontu i zacznie przemieszczać się po łuku w górę nieba. 8. Zapomnij o pełni Księżyca Ubywający lub przybywający Księżyc garbaty (gdy jest w około trzech czwartych pełny) to świetny czas na uchwycenie szczegółów jego powierzchni. Wykonane aparatem Canon EOS RP z obiektywem Canon RF 800mm F11 IS STM i konwerterem Extender RF 2x, 1600 mm, 1/50 s, f/22 i ISO 100. Księżyc w pełni jest czarujący, jednak może to nie być najlepszy czas na wykonywanie zdjęć, jeśli chcesz uchwycić cechy powierzchni, takie jak kratery. Podobnie jak wysuwana lampa błyskowa aparatu oświetla twarz, przednie światło słoneczne podczas pełni Księżyca eliminuje wiele cieni. W innych porach miesiąca światło słoneczne jest bardziej z boku, przez co tworzy rozjaśnienia i cienie niezbędne do ukazania konturów i szczegółów księżycowego swoją fotografię Księżyca na wyższy poziom dzięki wskazówkom i inspiracjom profesjonalnego fotografa, Andrew Fusek Petersa*.*Dostępne tylko w wybranych Phil Hall Scenariusz zajęć dla dzieci 3-letnich w zakresie aktywności Zmartwienie księżyca – zabawy ogólne:1. Wspomaganie rozwoju umiejętności słuchania utworów Wspomaganie rozwoju koordynacji wzrokowo – operacyjne:W wyniku podjętej aktywności dzieci:- odpowiadają zdaniem na pytania dotyczące treści opowiadania,- wodzą po śladzie palcem wskazującym prawej ręki oraz wylepiają plasteliną ograniczoną przestrzeń na pracy:- czynna – zadań stawianych do wykonania,- słowna – rozmowa, pokaz,- oglądowa – pokaz, organizacyjne:- grupowa,- indywidualna. Środki dydaktyczne:ilustracja księżyca przysłonięta 6 karteczkami; zagadka słowna – księżyc; obrazki przedstawiające księżyc w kształcie koła i rogalika; opowiadanie J. Papuzińskiej pt. ,,Jak nasza mama zreperowała księżyc”; tamburyn; kołatka;dla każdego dziecka: karton z narysowanymi konturami księżyca w kształcie koła i rogala; emblemat słońca dla dziewczynki, emblemat księżyca dla chłopca; niebieski karton z narysowanym konturem księżyca w kształcie rogala; biała zajęć:1. Księżyc – zagadka słowno – obrazkowaDzieci rozwiązują zagadkę, podczas gdy nauczyciel odsłaniania fragmentami ilustrację księżyca i równocześnie recytuje zagadkę:Czasem ma kształt bułki, czasem srebrnego słońce gaśnie, on na niebie się gwiazdek wysoko świeci się z już do niego dolecieć rakietą. 2. Koło i rogalik – ćwiczenie małej motorykiDzieci oglądają obrazki przedstawiające księżyc w kształcie koła i rogalika. Swobodnie wypowiadają się, czy widziały księżyc na niebie i jaki miał kształt. Następnie dzieci siadają w kole, otrzymują kartony z narysowanymi konturami księżyca w kształcie koła i rogala i wodzą po śladzie palcem wskazującym prawej „Jak nasza mama zreperowała księżyc” – słuchanie opowiadania J. PapuzińskiejDzieci słuchają opowiadania czytanego przez nauczyciela:Mama opowiadała, że obudziła się w nocy, bo księżyc świecił jej prosto w twarz. Wstała z łóżka, aby zasłonić okno. I wtedy usłyszała, że ktoś pochlipuje na dworze. Więc wyjrzała oknem, ciekawa, co tam się dzieje. I zobaczyła, że księżyc świeci na niebie z bardzo smutną miną, a po brodzie, osłoniętej małą białą chmurką, płyną mu łzy. - Co ci się stało? - spytała nasza mama. Dlaczego płaczesz? - Buuuu.....! - rozpłakał się wtedy księżyc na cały głos - chciałem zobaczyć, jak wygląda z bliska wielkie miasto, spuściłem się na dół, zaczepiłem o wysoką wieżę i obtłukłem sobie rożek! Księżyc odsunął białą chmurkę i mama zobaczyła, że ma utrącony dolny róg. Wyglądał zupełnie jak nadłamany rogalik. - Co to będzie! - lamentował księżyc. - Kiedy zrobię się znów okrągły, będę wyglądał jak plasterek sera nadgryziony przez myszy! Wszyscy mnie wyśmieją! - Cicho - powiedziała mu mama. - Cicho, bo pobudzisz dzieci. Chodź tu na balkon, połóż się na leżaku i poświeć mi, a ja spróbuję wymyślić jakąś radę na twoje zmartwienie. Księżyc podpłynął do balkonu i ułożył się ostrożnie na leżaku. A mama założyła szlafrok, pantofle i poszła do kuchni. Cichutko wyciągnęła stolnicę, mąkę, jaja, śmietanę i zagniotła wielki kawał żółciutkiego ciasta. Z tego ciasta ulepiła rożek, taki, jakiego brakowało księżycowi. - Siedź teraz spokojnie - powiedziała - to ci przyprawię ten twój nieszczęsny rożek. Okleiła mama księżycowi brodę ciastem, równiutko, i wylepiła taki sam rożek, jak ten, co się obtłukł. Potem wzięła jeszcze parę skórek pomarańczowych i tymi skórkami, jak plastrem, przylepiła ciasto do księżyca. - Gotowe! - powiedziała. - Za kilka dni rożek ci przyrośnie i będziesz mógł te plasterki wyrzucić. Ale pamiętaj, na drugi raz nie bądź gapą, omijaj sterczące dachy i wysokie wieże. Przecież mogłeś się rozbić na kawałki! 4. Rozmowa na temat odpowiadają na pytania nauczyciela:Kto płakał w nocy i obudził mamę? Co stało się księżycowi?O co martwił się księżyc?Na jaki pomysł wpadła mama?Z jakich składników zrobiła ciasto?Czego użyła do przyklejenia brakującego różka?O co mama poprosiła księżyc?5. „ Słonce i księżyc” – zabawa ruchowa Nauczyciel dzieli dzieci na dwie grupy: słoneczka – dziewczynki i księżyce – chłopcy. Wszystkie dzieci z emblematami na ubraniach przykucają w rozsypce. Przy dźwiękach tamburyna poruszają się słoneczka, przy dźwiękach kołatki – księżyce. Cisza jest sygnałem do przykucnięcia. 6. Kolorowy księżyc – ćwiczenia plastyczneDzieci ugniatają kawałki białej plasteliny, następnie formują z niej małe kuleczki i wylepiają nimi kontur księżyca w kształcie rogala, narysowany na niebieskim kartonie. Norman Maier już na pierwszy rzut oka wydaje się jednym z wielkich, heroicznych twórców. Zaczynając Na podbój księżyca, przywołuje Hemingwaya, którego spadkobiercą się czuje. Siadając do tej książki, możemy się więc od razu spodziewać kogoś w rodzaju Kapuścińskiego lub Bukowskiego. Autor wspomina nawet, że zdobył Pulitzera – i to dlatego zaproponowano mu fuchę pisania o misji Apollo 11. Jak widzicie, Maier od razu pokazuje siebie, a reporter nie chce udawać zdystansowanego, obiektywnego lubicie styl wspomnianych wyżej Hemingwaya i Bukowskiego, Hłaskę, reportaż gonzo (na przykład Szczerka) – ta książka jest dla was. W dodatku została napisana w księżycowym 1969 roku, więc możecie w niej poczuć tamtą atmosferę. Jak się okaże, niekoniecznie był to powszechny entuzjazm, zrozumienie czy chociażby sympatia wobec ludzi pracujących nad misją Apollo 11. Dla Maiera zetknięcie z osobami wykonującymi (według niego) heroiczną pracę, ale zachowującymi się względem niej zupełnie „cool” , wręcz beznamiętnie, była ogromnym szokiem kulturowym. Z drugiej strony, gdyby ten styl pisania miał wam przeszkadzać (mnie trochę uwierał), darujcie sobie sięganie po Na podbój. Zirytujecie się, a to bardzo dużo tekstu jak na zaspokajanie ciekawości w kwestii „o co chodzi z tym szokiem”.Pierwsza część Na podbój jest tak przesiąknięta ego Maiera, że naprawdę co najmniej dziwnie się ją czyta. Nie bardzo wiedząc, o czym właściwie pisać – atmosfera Ośrodka Lotów i jego pracownicy wydają mu się zbyt aseptyczni – decyduje się na sarkazm i opowiadanie o sobie. Jasne, dowiadujemy się, kto jak wyglądał i co powiedział na konferencjach prasowych – ale będzie to okraszone stwierdzeniami, że nudno się astronautów słucha. Reportera najbardziej fascynuję jałowe zastanawianie się, czy Collins zazdrości Armstrongowi i Aldrinowi spaceru po srebrnym globie, czuje się gorszy, co na to jego męska duma. Maier dystansuje się od ekipy naukowców i techników odpowiedzialnych za lot Apolla 11, nazywając ich Waspami – białymi Anglosasami wyznania protestanckiego, czystymi chłopaczkami bez osobowości. Znaczna część reportażu poświęcona jest konfliktowi między wizją macho i technika – czasem to świadoma analiza autora, kiedy indziej czytelnicza refleksja. O ile ten pierwszy, macho, reprezentuje według autora heroizm i prawdziwe, pełne życie, temu drugiemu wreszcie udaje się urzeczywistnić wielkie marzenie ludzkości o opuszczeniu Ziemi… Nieprzyjemna niespodzianka dla fanów wydanie książkiCzego dowiecie się z Na podbój Księżyca? Po pierwsze, jak źle się Maierowi pisało, jak przy okazji rozstał się z żoną, jak bardzo nie umiał się wczuć w temat swojego reportażu. To oczywiście nie wszystko, chociaż na ciekawsze fragmenty trzeba poczekać. Reporter pokaże nam tłumy biwakujące na przylądku Canaveral w oczekiwaniu na start rakiety, zacytuje wypowiedzi astronautów, przedstawi ich żony. Przy okazji zaserwuje nam też sporo rozważań o potędze snów – co bywało nieznośne. Pierwsza część reportażu skupia się na osobach pracujących przy misji Apollo 11 lub w całym projekcie lotów kosmicznych, od von Brauna po anonimowych (i „dumnych ze swojej zastępowalności”) techników i inżynierów. Pokazuje także przebieg lotu i lądowania. Druga powtarza historię startu, nawigacji, manewrów związanych z osadzeniem LEMa na Księżycu oraz prac badawczych na powierzchni satelity. Jest w niej całe mnóstwo szczegółów technicznych ominiętych w pierwszej, niestety czasem wręcz za dużo. Końcówka książki to kilka rozdziałów o życiu po powrocie człowieka z Księżyca, skupionych tylko na Maierze i jego sąsiadach z niewielkiego nadmorskiego trzech osobnych reportaży składających się na Na podbój Księżyca to bardzo eklektyczna mieszanka. Można ją czytać jako literaturę, reportaż i wreszcie pamiętnik. Jeśli podejdziecie do tej książki z myślą, że to gonzo lub wspomnienia, może sprawić wam sporo radości. Gdybyście szukali cytatów z wypowiedzi astronautów – też się nie zawiedziecie, chociaż czeka was brnięcie przez całą hemingwayowską narrację Maiera. Być może najciekawsze byłoby spojrzenie na ten tekst jako na świadectwo swojego czasu i zmiany, jaka zaszła w naszym postrzeganiu bohaterstwa i dobrej roboty. Na dowód sięgnijcie po Sagana – on nie miał wątpliwości, jak pisać o zdobyczach nauki i techniki, by pokazać emocje i wydawnictwu Zysk i S-ka za egzemplarz recenzencki Na podbój Księżyca Wydawnictwo: Zysk i S-ka Autor: Norman Maier Tłumaczenie: Ewa Adamska, Lesław Adamski Typ: Książka Gatunek: literatura faktu, pamiętnik Data premiery: lipiec 2019 (pierwsze wydanie 1970) Już w najbliższą niedzielę, 7 maja, dojdzie do nietypowej koniunkcji Srebrnego Globu z Jowiszem, ponieważ odległość na nieboskłonie pomiędzy tymi ciałami niebieskimi wyniesie zaledwie 54 minuty! Tego dnia Księżyc będzie znajdował się w fazie około 91%, świecąc dość jasno nad zachodnim horyzontem w momencie największego zbliżenia do Jowisza w okolicy godzin pomiędzy godz. 00:00 a 01:00 CEST. Jednak same obserwacje zalecamy rozpocząć już tuż po zmierzchu, kiedy to nasza dzienna gwiazda znajdzie się tuż pod horyzontem. Tego wieczoru obydwa ciała niebieskie dominować będą nad południowo-zachodnim horyzontem na wysokości horyzontalnej około 25 stopni. Co ciekawe i warte uwagi, podczas obserwacji nadchodzącej koniunkcji będziemy również mogli, za pomocą małej lornetki lub teleskopu, pokusić się o obserwacje wszystkich księżyców galileuszowych, ponieważ tego właśnie wieczora będą one bardzo dobrze widoczne niemal w jednej linii! Poza samym spojrzeniem na koniunkcję, zachęcamy, aby spróbować użyć już choćby niewielkiego teleskopu, aby dokładniej przyjrzeć się naszemu Srebrnemu Globowi. Można też pokusić się o zlokalizowanie Wielkiej Czerwonej Plamy, która jest aktualnie największą burzą szalejącą od setek lat na Jowiszu. Wszystkim miłośnikom nocnych astronomicznych wrażeń życzymy pogodnej nocy i udanych obserwacji. Autor: Adam Tużnik Więcej informacji:Almanach Astronomiczny na rok 2017 - zawiera spis różnych zjawiska astronomicznych w całym roku Almanach w wersji na smartfony i tabletyNa ilustracji: Koniunkcja Księżyca z Jowiszem. Źródło:

księżyc z bardzo bliska